Marie-Claire van der Bruggen vindt het heel belangrijk om de angst rondom de dood weg te nemen. Ze houdt zich bezig met stervensbegeleiding en is tevens werkzaam in een kinderhospice. Ze heeft een boek geschreven dat mogelijk een antwoord kan geven op vragen als: 'Waar komen we vandaan en waar gaan we heen als we doodgaan? Waarom overkomt me dit? Waarom ik?' Het boek is een 'sprookje' voor volwassenen waarmee ze de mensen hoopt te inspireren om zich ook weer te gaan herinneren wie ze werkelijk zijn en waar ze eigenlijk vandaan komen en dat ze meer zijn dan alleen maar een lichaam. Het verhaalt over een zieltje dat voor de allereerste keer de reis naar de Aarde gaat maken, wat daar allemaal aan vooraf gaat en hoe is het voor een ziel om in een mensenlichaam geboren te worden. Het boek is in eigen beheer uitgebracht onder de titel 'Het sprookje van de dood'.
~ Ik heb het boek zelf niet gelezen, maar ontving deze mededeling per email.

Leven met de dood van een kind

Dolores Thijs is een journaliste, die na het plotselinge overlijden van haar zoon John een boek schreef over deze periode met de titel "het jaar nul". Dit boek is op veler verzoek opnieuw uitgebracht in een bewerkte versie, onder de titel "Een dag in december". Klik op het boek om de recensie te lezen.

Wie de dood (van een kind) van dichtbij heeft meegemaakt zal in dit boek diverse gevoelens en gedachtegangen (en de schuldgevoelens die daarmee gepaard gaan) herkennen en misschien het gevoel hebben hierin niet alleen te staan. Het lezen van dit boek kan tevens leiden tot begrip van de processen die iemand na een ingrijpend verlies doormaakt.

Meestal verloopt een zwangerschap goed en wordt er een gezonde baby geboren.
Maar soms gaat het mis ...

In dit boek vertelt de auteur over haar ervaringen omtrent het verlies van 5 kindjes, die tijdens haar zwangerschappen zijn overleden. Voor veel mensen tellen zij niet mee, maar bij Celia hebben ze voor altijd een plaatsje in haar hart. Ook wordt een deel besteed aan de vraag: Wat staat iemand te wachten als blijkt dat de baby, waar vol verlangen naar werd uitgekeken, niet meer in leven is? Wat komt er allemaal bij kijken en wat kun je doen ter nagedachtenis aan je kindje?
~ Ik heb het boek zelf niet gelezen, maar ontving deze mededeling per email.

Door de manier waarop ze kans heeft gezien haar verdriet door te werken en dit aan het papier toe te vertrouwen, ziet ze kans ons in dit boek een heel scala van emoties te tonen, waardoor men kan beseffen dat iedere zwangerschap, al dan niet voltooid, en ieder overlijden, ieder rouwproces door dezelfde persoon anders ervaren kan worden. Vanzelfsprekend dus dat ieder het op zijn eigen manier zal beleven.

Wat mij vooral trof in dit boek was, naast het ontroerende verslag van hun gevoelens, dat de man van Ida zijn betrokkenheid op eigen wijze vorm heeft gegeven. Mannen kunnen zich namelijk vaak niet uiten: weten vaak niet wat ze aanmoeten met hun verdriet of de tranen van hun vrouw. Wat me verder nog aansprak in dit boek, was het inzicht dat het verlies van Anna een ervaring was die hen op een bepaalde manier ook verrijkte, dat het een ervaring was, die ze, ondanks het intens beleefde verdriet, toch niet hadden willen missen.