Ik ben Aart en ik heb bijna 25 jaar in de horeca gewerkt als zelfstandige. De laatste jaren had ik een goed lopend eetcafé in een klein dorpje in Walcheren. Bij mij in de keuken werkte een vrouw die verhalen vertelde over Hongarije, wat ik wel interessant vond. Haar man had daar, met nog 2 vrienden, een tanya gekocht en als hij dan bij mij op bezoek kwam in het café had hij de grootste verhalen over Hongarije, waar ik mijn twijfels over had….

Na 2 jaar die verhalen aangehoord te hebben besloot ik daar ook eens een kijkje te gaan nemen. Hij had voor ons een kamer gereserveerd bij zijn buurman, de eigenaar van een manege. We hebben een heel gezellige week gehad en natuurlijk de omgeving en de Hongaarse cultuur eens goed onder de loep genomen.

Het jaar daarop zijn we er weer terug geweest op vakantie, want we wilden ook wel een boerderij kopen. Ik ben er samen met hem op zoek gegaan naar een voor ons mooie locatie, maar toen we wat hadden gevonden was er te weinig tijd over om alles te regelen. Hij heeft dit voor mij gedaan en mij, toen alle papieren klaar lagen bij de advocaat, gebeld. Ik ben daarop even heen en weer gevlogen om te tekenen.

Toen ik terug was in Nederland, was natuurlijk het gesprek van de dag hoe we dit nu eens zouden gaan doen, want de gehele tanya moest gerenoveerd worden. De tanya stond al jaren leeg en onbeheerd, dus alle ramen en deuren waren kapot en het was één wildernis buitenom.

In die tijd werkte mijn jongste zoon ook bij mij in de keuken en tijdens het werk hadden wij het dikwijls over de tanya in Hongarije. Op een gegeven moment vroeg ik hem of hij interesse had om mijn plaats in te nemen in het eetcafé en deze samen met zijn moeder te gaan exploiteren, zodat ik naar Hongarije kon gaan om de tanya op te knappen. De bedoeling was, dat als ik helemaal klaar zou zijn, ook mijn vrouw naar Hongarije zou komen. Zo gezegd, zo gedaan.

We hebben de grootste vrachtwagen besteld die er was en ik ben op dierendag 1995 naar Hongarije vertrokken en stortte mij in het avontuur. Ik was er 2 dagen eerder dan de vrachtwagen, maar dat was ook nodig want ik had een kettingzaag meegenomen om vanaf de weg tot aan onze boerderij een hoop te snoeien, omdat anders de vrachtwagen niet op ons erf kon komen om te lossen. Na dat snoeiwerk heb ik in de dichtstbijzijnde kroeg ( waar ik al bekend was) wat mensen opgetrommeld om de vrachtwagen te lossen. Dit was, zeker na het nuttigen van menig drankje, geen probleem!

Na het lossen van de vrachtwagen weer terug naar de kroeg, waar het verschrikkelijk gezellig werd, en met handen en voeten heb ik ze uit kunnen leggen dat ik ook wat werkmensen kon gebruiken met de verbouwing van onze tanya. Zo hadden we zowaar al een bouwploeg samengesteld. Ik ging met een gerust hart naar huis terug en heb mijn bed ergens in elkaar gezet zodat ik kon gaan slapen.

De tanya had weinig voorzieningen, dus volgende ochtend ben ik direct overal achteraan gegaan, zoals aansluiting op het elektriciteitsnet en het boren van een waterbron. Ook een timmerman gezocht voor het opmeten van alle ramen en deuren. Die man was blij met zo'n grote order en beloofde mij dat alles er voor de kerstdagen in zou zitten.

Na een maand geen timmerman gezien te hebben, werd ik ongerust en ging bij hem langs om te kijken hoever hij al was. Er was dus nog niets gedaan, dus ik wéér met handen en voeten uitgelegd dat ik daar al sliep en alles open stond, en dat ik haast had en het zo snel mogelijk dicht wilde hebben. Of hij daar meer geld voor moest hebben? Nee, dit moest niet want hij zou er gelijk aan beginnen!

Na weer een maand wachten ging ik toch weer maar eens kijken en was er wéér niets gedaan. Toen ben ik dus boos naar de kroeg gegaan, waar ik hulp kreeg van iemand die met mij mee ging naar het dorp. Hij bracht mij bij een andere timmerman die gelijk met ons terug reed, de maten opnam en aan de slag ging. En jawel; na 2 weken waren alle ramen en deuren, inclusief dubbel glas, klaar en konden we beginnen met het monteren. Niets te vroeg, want ik sliep nog steeds met plastic voor de ontbrekende ramen en het was al behoorlijk koud aan het worden! Het is zelfs voorgekomen dat ik s'ochtends wakker werd en mijn snor vol met ijs zat, dus kun je nagaan hoe koud het toen was.

Nu sla ik een heel stuk over want anders word het een te lang verhaal. Tijdens de verbouwing kreeg ik steeds meer kennissen en ook mijn buren in de omgeving namen mij volledig op. Ze hebben mij veel geholpen met van alles en ik werd dikwijls uitgenodigd om te komen eten. Als ze gingen slachten moest ik maar komen helpen en kreeg ik vlees mee, Net als groente en aardappelen uit de tuin zoveel ik maar wilde.

Daartegenover maakten ze gretig gebruik van mijn aanbod om mee te rijden naar het dorp, want ik had natuurlijk een auto en zij niet. Met de telefoon idem dito! Zo hielpen we elkaar met gesloten beurs, wat ik wel zo prettig vond. Ik ondervind hier nog steeds vriendschap door wanneer ik weer terug ben op onze tanya.

Na het steeds meer oefenen van de Hongaarse taal (want je moet wel en ik was daar alleen) zag ik ook regelmatig mijn buurvrouw in het winkeltje/café. Daar kon ik een beetje mee praten en ze bood aan om te helpen als ik bv. naar de gemeente of advocaat moest. Ook wist ze van de hele verbouwing af, kwam regelmatig bij mij kijken en hielp om alles uit te leggen bij de bouwmaterialenhandel. Ze maakte ook kennis met verschillende andere Nederlanders, die bij mij op bezoek kwamen en had aanleg voor de Nederlandse taal, dus pikte die snel op.

Toen de verbouwing bijna voltooid was kreeg ik bericht uit Nederland dat mijn zoon het niet meer zag zitten en ik maar terug moest komen om weer als kok te gaan functioneren. Dit betekende dat ik mijn werk in Hongarije maar moest achterlaten. Ik wilde daar echter niet meer weg, mede omdat ik dit weggegooid geld vond, en heb dit tegen mijn vrouw gezegd. Ik had A gezegd, en nu dus ook B, met gevolg dat ik per telefoon een personeelslid heb gevraagd om mijn plaats in te nemen. Deze wilde wel, maar alleen als volwaardige partner. Hij heeft mij, met toestemming van mijn vrouw, uitgekocht. Zij zag dit meteen als aanleiding om niet meer naar Hongarije te komen, wat uiteindelijk ook resulteerde in een vriendschappelijke scheiding.

Ik had de tanya inmiddels zó verbouwd, dat het als eetcafé gebruikt kon worden. Er zat al een bar in, met alles er op en eraan, en we hadden zo'n 26 zitplaatsen in het restaurantgedeelte. Tussendoor deed ik ook verbouwingen en maaide gras voor andere Nederlanders bij ons in de buurt, terwijl ik wachtte op de nodige vergunningen om te kunnen openen. Ik zal jullie deze procedure maar besparen, want wat ik in verband hier mee meegemaakt heb, is alleen al genoeg materiaal voor een heel boek!

Aangezien ik bij ons in de buurt al aardig bekend was, stond ik al regelmatig in de keuken om voor deze mensen Hollandse gerechten te maken. Het werd steeds drukker in ons cafeetje, dus Aranka (de vriendelijke buurvrouw) kwam achter de bar helpen voor de drankjes en het uitserveren. Ze kwam ook op het idee om naast ons restaurantje gasflessen te gaan verkopen, aangezien voor die tijd iedereen daarvoor naar het dorp moest. Ze heeft daarvoor een snelcursus gevolgd en ik kreeg vergunning om gas te verkopen.

Na een tip van een goede bekende bij de gemeente kregen wij te horen dat we controle zouden krijgen, aangezien we zonder vergunning al volop draaiden met het café. Om dit te voorkomen zijn wij zelf naar de gemeente gegaan en hebben gevraagd waarom het zolang duurt voor de vergunning verleend werd.

Het advies was om dan maar een kft te beginnen, met een Hongaarse compagnon. Dit hield in dat de Hongaarse partner voor 51% eigenaar was, en ik voor 49%. Ik trapte daar niet in, dus maakten alleen nog eten op afgesproken tijd, met bepaalde klanten. Dit werkte natuurlijk óók niet.

Ik heb mij toen maar 'op de Nederlanders gestort', die in inmiddels al met grote getalen een tanya hadden gekocht. Ik deed daar, met Hongaars personeel, de verbouwingen en het onderhoud voor. Daarnaast verzorgde ik de verhuur en het gazon. Ik had ondertussen een zitmaaier gekocht, dus was ik hier in de zomer dagelijks mee onderweg en zo verdiende ik mijn boterham.

Aangezien wij voor ons huis ook een groot terras hadden gemaakt (17 x 6 meter), kregen wij dikwijls bezoek van Nederlanders. Aranka was daar druk mee in de weer en ging met iedereen mee om te helpen om te vertalen en tolken. Hier werd door iedereen gretig gebruik van gemaakt en dit helpen is uitgegroeid tot haar hobby en werk.

Omdat Aranka het helpen leuk vond, haalde ze ook snel haar rijbewijs. Dit nam een last van mij weg. Ik kon verder met mijn eigen werk, terwijl zij zelfstandig hulp bij advocaat of kadaster kon bieden. Aranka en ik konden goed met elkaar overweg en ze was ondertussen bij mij komen inwonen.

Ik heb in onze schuur een appartement gebouwd voor de vader van Aranka, die zijn tanya verkocht bij ons introk. Dit gaf ons ook veel voordelen want, al was hij gehandicapt, hij kon toch veel dingen voor ons doen. Bovendien was er zo altijd iemand op de tanya. Wij hadden al een hele veestapel en een moestuin, en die kon hij mooi voor ons verzorgen.

Aangezien de winters in Hongarije best lang kunnen duren, en de Nederlanders in deze periode geen geld uitgaven, kwamen wij in die tijd toch geld tekort. Aranka wilde graag naar Nederland, omdat ze al zoveel verhalen had gehoord en ze dacht dat het in Nederland wel beter was.

We zijn inmiddels al weer bijna 4 jaar in Nederland. Onze kleine meid is nu bijna 6 jaar en ze vindt de tanya in Hongarije leuker dan het huis in Nederland. Ondertussen willen wij eigenlijk ook weer terug naar Hongarije, omdat we allemaal heimwee hebben.

Ook speelt mee dat de vader van Aranka 2 jaar geleden overleden is. Wij moesten voor een bewoner zorgen om op onze tanya te passen, wat wel gelukt is, maar we zien toch dat het niet zo word onderhouden als wanneer wij er zelf zouden wonen. Aranka wordt steeds meer werk in Hongarije aangeboden, dus we zijn volop bezig om het toch mogelijk te maken weer naar onze tanya terug te gaan. De bemiddeling tussen Nederlanders en de Hongaarse instellingen/bedrijven is nog in opmars, maar we moeten dan echter wel internet zien te regelen, want dat kunnen we echt niet meer missen. Zeker niet met al die vertalingen die Aranka voor iedereen doet, en de hulp die ze per telefoon en internet biedt.

Ik heb veel uit mijn verhaal weg gelaten anders zou het een kompleet boek worden, maar jullie mogen ons altijd komen bezoeken. Wanneer u hulp nodig heeft bij vertaling en/of bemiddeling, mag je ons altijd mailen of bellen.

Groeten van Aranka, Tamara en Aart, en tot ziens bij ons of op onze website.

Naschrift: Het schrijven van dit stukje heeft Aart er toe gezet om een dagboek met zijn ervaringen samen te stellen. Er is inmiddels één en ander veranderd, maar op het verzoek van Aart heb ik het artikel onveranderd op onze site laten staan. Voor de liefhebber valt zijn verhaal met toe- en tussenvoegingen op zijn eigen site te lezen.